Γέροντα Τρύφωνα τοῦ Βάσον      Πᾶνε περίπου τριάντα χρόνια ἀπό τότε· ἦταν ἡ πρώτη μου χρόνια ὡς μοναχοῦ. Κατηφορίζαμε ἕναν δρόμο τοῦ Σάν Φρανσίσκο μαζί μέ ἕναν ἡλικιωμένο ἐπίσκοπο. Μισό τετράγωνο μπροστά ἕνας ἄνδρας μέ βρόμικα καί κουρελιασμένα ροῦχα  ἐρχόταν πρός τό μέρος μας. Ὅταν τόν πλησιάσαμε εἶδα ὅτι ἀπό τά ξεχαρβαλωμένα παπούτσια του φαίνονταν οἱ πατοῦσες τῶν ποδιῶν του.      Ἐνστικτωδῶς, ἔπιασα τόν ἐπίσκοπο ἀπό τό μπράτσο καί προσπάθησα νά τόν κατευθύνω στό ἀπέναντι πεζοδρόμιο. Ἐκεῖνος ἐπέμενε νά συνεχίσουμε ὅπως πηγαίναμε καί τότε ἐγώ ἀναγκάστηκα νά πῶ ὅτι ἦταν ἀνάγκη νά περάσουμε ἀπέναντι γιά νά ἀποφύγουμε τόν ἄντρα μέ τό «σαλεμένο» βλέμμα πού μᾶς πλησίαζε. Ὁ ἐπίσκοπος, ὅμως, ἀγνόησε τίς διαμαρτυρίες μου κι ἔτσι συνεχίσαμε τήν πορεία μας πρός τόν βρόμικο ἄστεγο.      Μόλις ἤρθαμε πρόσωπο πρός πρόσωπο, ὁ ἐπίσκοπος σταμάτησε, ἔσκυψε πρός τό μέρος του, πῆρε τά βρόμικα χέρια τοῦ ἀνθρώπου στά δικά του καί ...